حسین یعنی حضور خدا در زمین

آسمان این بار جای ابر پوشیده از ملائک است . آمده اند تبریک و تهنیّت بگویند. بال شکسته ای هم در بین جمع هست. امید دارد به این تازه متولد شده شاید شفیع اش شود . و این نوزاد یعنی حضور خدا در زمین ،یعنی خوبی، یعنی عشق، یعنی آزادی و در آخر یعنی حسین.
حسینی که در بدو ورود آزاد کرد بال شکسته ای را او از همین حالا غلامش شد. و بر این غلامی می بالد حسین است دیگر سر شار از رهایی، سرشار از آزادی.
و گریست محمد با دیدن این نوزاد خدایا این اشک شوق نیست در ته چشمانش غمی عظیم موج میزند . یا رسول الله چرا گریه؟ این کودک پر از برکت و در اوج زیبایی خالق زیبایی ها می شود . و ریسمان می شود برای گناه کاران در دخمه تاریک این جهان و باز هم گریه ...مالی و لیزیدٍ؟
چقدر این کودک شیرین و عزیز است، میکائیل برایش لالایی می خواند و انگشتان محمد(ص) شهد بهشتی بر او می خوراند، خدایا این همه احترام و عزت .عرش و فرش همه و همه تقدسش داشتند امّا امان از روزی که...
لا یوم کیومک یا ابا عبدالله
اوصراط مسقیم است. نوری در ظلمت ،کشتی نجات ، حبل الله است و هر که در آویخت به  آن خوشبخترین است.آری این حسین است...آتش می خَردو در اِزایش بهشت می دهد.

لابارکَ اللهُ فی یَزید ٍ